Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

"Ειδική εκπαίδευση στη "σύγχρονη" Ελλάδα: Ενα χαρακτηριστικό case study συλλογικής εκποίησης"...και ένα σχόλιο

  
 Αναδημοσιεύουμε πιό κάτω ένα ενδιαφέρον κείμενο από το ιστολόγιο egomiocy.blogspot.gr με θέμα: "Ειδική εκπαίδευση στη "σύγχρονη" Ελλάδα: Ενα χαρακτηριστικό case study συλλογικής εκποίησης", σημειώνοντας πως, πράγματι, όταν Υπουργός Παιδείας ήταν η κα Διαμαντοπούλου υπήρξε πρόβλεψη κατάργησης των Κέντρων Διάγνωσης Διαφοροδιάγνωσης και Υποστήριξης(ΚΕ.Δ.Δ.Υ), εντασσόμενη στην τότε επιχειρούμενη Αναδιάρθρωση των Περιφερειακών Δομών της Εκπαίδευσης.
 
 Τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ, σύμφωνα με το σχέδιο καταργούνταν και οι υπηρεσίες που παρείχαν, καθώς και οι οργανικές θέσεις των εκπαιδευτικών και του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού(Ε.Ε.Π),  μεταφέρονταν στην ενιαία Διεύθυνση Εκπαίδευσης που θα προέκυπτε από τη συγχώνευση της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. 
 
Όμως, οι πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν, καθώς και η καθυστέρηση που προέκυψε από τους  διαγκωνισμούς παραγόντων της Π/θμιας και της Δ/θμιας εκπαίδευσης για τη νομή της πίττας και την πρωτοκαθεδρία στο  υπό διαμόρφωση νέο σκηνικό, καθώς και οι νομικο-τεχνικές δυσκολίες του εγχειρήματος(μετατροπή εκπαιδευτικών θέσεων σε διοικητικές κ.λ.π), συν τη συμβολή της Π.Ο.Σ.Ε.Ε.Π.Ε.Α η οποία τότε αποκάλυψε και έφερε στο φώς το σχέδιο της κατάργησης και της Αναδιάρθρωσης γενικότερα, κινητοποιώντας την εκπαιδευτική κοινότητα, συνετέλεσαν στην αποδόμηση του σχεδίου Αναδιάρθρωσης και στην σωτηρία, έως σήμερα, των ΚΕ.Δ.Δ.Υ.
 
Βέβαια επί της ουσίας τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ και οι εργαζόμενοι σ αυτά συνεχίζουν τη μοναχική πορεία τους χωρίς την ουσιαστική συνδρομή της Πολιτείας, η οποία συνεχίζει να τα αφήνει έρμαια των προβλημάτων τους. 
 
Μόνο που τώρα τα νομικο-τεχνικά προβλήματα λύονται πολύ πιο εύκολα απότι στο παρελθόν και η κινητικότητα-διαθεσιμότητα έγινε το φετίχ της χώρας.
 
Βασίλης Βούγιας
9/3/2014
 
 Ειδική εκπαίδευση στη "σύγχρονη" Ελλάδα: Ενα χαρακτηριστικό case study συλλογικής εκποίησης
 
Η εκποίηση της ειδικής αγωγής/εκπαίδευσης στη χώρα των νεοελλήνων αποτελεί μια πολύ διδακτική ιστορία. Αν αναγνωστεί σωστά και έντιμα, μπορεί να αποδειχθεί χρησιμότατη ώστε κάποια στιγμή (αργά ή γρήγορα) τα απωλεσθέντα “αυτονόητα” όχι μόνο να διεκδικηθούν ξανά αλλά και να εφαρμοστούν με τρόπο ουσιώδη, αληθινό, βιώσιμο.  Ας διατρέξουμε την ιστορία αυτή με λιτό – επιγραμματικό πνεύμα. Αποφεύγοντας τις λεπτομέρειες και εστιάζοντας στη ουσία της:
Ο νόμος 2817/2000 ήταν για τα Ελληνικά δεδομένα ένας ενταξιακός νόμος. Δημιουργούσε προοδευτική βάση στα πράγματα, εξ’ ου και γέννησε κλίμα λελογισμένων προσδοκιών στους γνωρίζοντες το “αντικείμενο”. Η προσδοκία όφειλε να μεταφραστεί σε πράξη, εξ’ ου και στα μέσα της τελευταίας Σημιτικής διακυβέρνησης δουλεύτηκαν σοβαρά και εκπονήθηκαν (χρηματοδότηση ΕΠΕΑΕΕΚ) τα πρώτα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία αναλυτικά προγράμματα για τον χώρο της ειδικής αγωγής/εκπαίδευσης. Επίσης, η έμπρακτη υιοθέτηση της ενταξιακής λογικής του ν. 2817 μεταφράστηκε και στην δημιουργία των Κέντρων Διάγνωσης Αξιολόγησης Υποστήριξης (ΚΔΑΥ), ή αλλιώς των απαραίτητων Κέντρων ανά την χώρα που θα λειτουργούσαν ως σημεία αναφοράς για την αληθή εκπαιδευτική ένταξη των με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παιδιών.
Τα αναλυτικά προγράμματα παρουσιάστηκαν επίσημα λίγους μήνες πριν την έλευση της κυβέρνησης Καραμανλής ως “υπό εφαρμογή”. Ουδέποτε όμως εφαρμόστηκαν ως αυτό που ήταν και για το οποίο σχεδιάστηκαν, δηλαδή ως ενιαίο “σύστημα γνώσης και υποστήριξης” μιας αληθούς απόπειρας προοδευτικής αναβάθμισης της ειδικής αγωγής/εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Αντί αυτού, αντί δηλαδή να αξιοποιηθούν στο όνομα του δικαιώματος στην ισότιμη εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία και/η ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, χρησιμοποιήθηκαν αγοραία στο όνομα της ... τσέπης καμπόσων επιτηδείων, ανάμεσα στους οποίους και ουκ ολίγοι από αυτούς που είχαν μετάσχει στην συγγραφή τους! Τούτο έγινε με την τυπική – για την δημιουργία επιχειρηματικής υπεραξίας – μέθοδο του κατακερματισμού. 
Με πρωτεργάτες κάποιους ευνοούμενους πανεπιστημιακούς της Καραμανλικής διακυβέρνησης, εκατοντάδες προγράμματα άρχισαν να πωλούνται στην πιάτσα ως “επιμορφωτικά” σεμινάρια αντί μερικών χιλιάδων ευρώ έκαστο, ευτελίζοντας έμπρακτα το ενιαίο σύστημα γνώσης και υποστήριξης του οποίου ήταν κομμάτια. Στο “κόλπο” σταδιακά μπήκαν πολλοί, η πίτα ήταν μεγάλη και διέθετε μερτικό για τον οποιοδήποτε διέθετε τον απαραίτητο κυνισμό. Ανάμεσά τους και κάποιοι φορείς εκπροσώπησης των ατόμων με αναπηρία που έλαβαν και αυτοί το (μπόλικο) μερτικό τους νομιμοποιώντας την “μεγάλη αρπακτή”. Άλλωστε, η εύρεση πελατείας μόνο δύσκολη υπόθεση δεν ήταν, ουρές οι άνεργοι εκπαιδευτικοί αλλά και οι φοιτητές – υποψήφιοι άνεργοι για το “χαρτί” που πωλείτο ως προσόν διορισμού τους. Σχεδόν όλοι λοιπόν με το καλό “εισπράξανε” εις υγεία των αναλυτικών προγραμμάτων και της όποιας πιθανότητας ή δυνατότητας αληθούς υποστήριξης της αληθούς εκπαιδευτικής ένταξης των με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παιδιών. Περιττό δε να προσθέσουμε ότι άπαντες οι “εισπράξαντες” δεν παρέλειπαν διαρκούντων των εισπρακτικών σεμιναρίων τους να διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία την … προσήλωσή τους στην ένταξη και τους αγώνες τους γι’ αυτή.
Σε ότι αφορά τα ΚΔΑΥ, τον ρόλο της υπονόμευσης ανέλαβε η καθ’ ύλη αρμόδια πολιτεία δια της κλασικής μεθόδου της μη χρηματοδότησης. Τα Κέντρα, λοιπόν, που σχεδιαστικά θα όφειλαν να αποτελούν και αντιμετωπίζονται ως σημεία αναφοράς για την προοδευτική ανάπτυξη του συστήματος ειδικής αγωγής/εκπαίδευσης, λειτούργησαν εν πολλοίς επαφιόμενα στον ... πατριωτισμό των στελεχών τους. Πλημμελής στελέχωση, έλλειψη κρίσιμων με βάση τα “προβλεπόμενα” εκ του ρόλου τους ειδικοτήτων, ακατάλληλοι κατά κανόνα χώροι, έλλειψη χρηματοδοτήσεων ακόμα και για φωτοτυπικό χαρτί (!), έλλειψη σε ουκ ολίγες περιπτώσεις ακόμα και των στοιχειωδώς αναγκαίων ερωτηματολογίων ανίχνευσης μαθησιακών δυσκολιών, τεράστιες “ουρές” έως και τριετούς αναμονής στα μεγάλα αστικά κέντρα λόγω υψηλής ζήτησης και πρακτικής αδυναμίας κάλυψής της! Απούσα η πολιτεία μη τηρώντας καν τα προσχήματα, μονάχοι και ενίοτε ηρωικοί οι εργαζόμενοι στα ΚΔΑΥ να προσπαθούν να διασώσουν ό,τι μπορούν: αυτή ήταν επί χρόνια (μάλιστα δε τα πρώτα κρίσιμα όπου ένας νέος θεσμός υποτίθεται ότι πρέπει να στηρίζεται ώστε να εμπεδωθεί και εδραιωθεί) η αληθινή εικόνα, αυτή και μόνο αυτή.
 Η απόπειρα αλλαγής της παραπάνω ελλειμματικής εικόνας ήταν διπλά εικονική (!), πρόκειται για μια ακόμα τυπική απάτη που διεπράχθη το Καραμανλο-σωτήριο 2008 (λίγο πριν την εθελούσια έξοδο από την ψυχοφθόρο εξουσία). Οι ... αθεόφοβοι, λοιπόν, για να παραστήσουν ότι αναβαθμίζουν τα ΚΔΑΥ τα μετονόμασαν (ν.3699/2008) σε Κέντρα Διάγνωσης Διαφοροδιάγνωσης (!) Υποστήριξης (ΚΕΔΔΥ). Κοντολογίς, προσέθεσαν σε αντικατάσταση της σαφούς λέξης – προσδιορισμού αρμοδιότητας “Αξιολόγηση” την ακατάληπτη λέξη “Διαφοροδιάγνωση” και την παρέδωσαν περήφανοι στους “υπηκόους” να την ... θαυμάσουν. Κάποιοι επιρρεπείς στον θαυμασμό θαύμασαν! Κάποιοι ολίγον πιο καχύποπτοι διέγνωσαν ή … διαφοροδιέγνωσαν (διαλέγετε και παίρνετε) συνυπολογίζοντας και κάμποσες άλλες γελοιότητες του συγκεκριμένου νόμου, ότι η κατηφόρα του ευτελισμού των προσχημάτων διένυε τις τελευταίες στιγμές πριν το συντριπτικό τέλος της.
Όπως και με ακρίβεια έγινε.  Στις 7 Μαρτίου 2012 η υπουργός παιδείας της κυβέρνησης Παπανδρέου ανακοίνωσε και το “τυπικόν” της κατάργησης της αυτόνομης ύπαρξης και μορφής των ΚΕΔΔΥ, εντάσσοντάς τα ως ... παρεχόμενες υπηρεσίες στις ενιαίες διευθύνσεις εκπαίδευσης. Ας μείνουμε λίγο στο τελευταίο. Πριν συμβεί, επί μήνες τα ΚΕΔΔΥ λοιδωρούνταν ως μη αποτελεσματικά από την ίδια Πολιτεία που φρόντισε μέσα στα χρόνια να μην στηρίξει στο ελάχιστο την αποτελεσματικότητά τους. Αντιπαρερχόμαστε το παράνομο της τυπικής κατάργησης (οι οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών δεν μπορούν να μεταφερθούν σε διοικητικές υπηρεσίες) εστιάζουμε στο ουσιώδες: Αξιολογώντας και (διαφορο)διαγνώσκοντας την πορεία των εξελίξεων μέσα στα χρόνια, τεκμαίρεται μετά βεβαιότητας ότι το όποιο δημόσιο σύστημα διαγνωστικών – αξιολογικών υπηρεσιών αλλά και ευρύτερα ειδικής αγωγής/εκπαίδευσης στην Ελλάδα αποτελεί επί του παρόντος ... παρελθόν. 
  
Το “διά ταύτα”: Στο όνομα μιας στοιχειωδώς χειραφετημένης επαναδιεκδίκησης των προοδευτικών αυτονόητων, χρήσιμο είναι να επιχειρηθεί το αναγκαίο ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι. Για να συμβεί αυτό πρέπει να προηγηθεί ο απαραίτητος σχετικός αναστοχασμός. Διότι το “παιχνίδι” δεν χάνεται σήμερα, δεν χάνεται άξαφνα και αναιτιολόγητα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει από τις εποχές όπου εξαγοράστηκαν ουκ ολίγες συνειδήσεις προδίδοντας χυδαία το δικαίωμα των με αναπηρία και/ή ειδικές ανάγκες παιδιών στην στρατηγικά σχεδιασμένη υποστήριξη της εκπαιδευτικής τους ένταξης. Η εξαγορά ή οι μειωμένες άμυνες (ή η έκπτωση) συνειδήσεων σε “παιχνίδια” τέτοιας υφής που αντανακλούν την διαχρονική σύγκρουση προόδου – συντήρησης, αποτιμάται και πληρώνεται με το “πλήρωμα” του χρόνου δίχως την παραμικρή έκπτωση. Νομοτέλεια...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου